کـاش حـرف میـزدنـد

زودتـر از همیشـه بـرقهـا را خـامـوش میکنـم

پـرت میشـوم روى تخـت

افـکارم بیـش از پیـش ازارم میـدهنـد

خستـه ام میکننـد !

نیـاز دارم یـک شبـانـه روز قـدم بـزنـم

بلکـه تنهـایـى هایـم را هضـم کنـم ..

در و دیـوار هـم از مـن بیـزارنـد !

حـوصلـه ى شنیـدن تکـرارى ها را نـدارنـد

فـرد دیـگرى بایـد باشـد

که مـرهـم زخـمها و همـدم تنهـایـى هایـمان باشـد

حیـف لـب هاى عـروسک هایـمان را دوختـه انـد

کـاش حـرف میزدنـد !

.

.

امضـــا : خـانـوم ى