شــب ُ دوسـت دارم

شبـــ ُ دوســت دارم ..

وقتی با یه عـــالمه تـــاریکی میـــاد

اون لبخنـــد مصنـــوعی رو از لبـــت برمیـــداره

دری که تمـــام روز به روی خاطـــرات بستی رو بـــاز میکنــه

آدمی که هـــزار بار سعی کردی فـــراموشش کنی رو میـــاره جلـــوی چشــمت

حســـرت دوســـت دارم های نگفتـــه رو دوبـــاره میـــذاره روی دلـــت

بهـــت اجـــازه ی انفجـــار میــده

باعـــث میشـــه بغـــض گلــوت خفـــه ت نکنــه

و اون همـــه دلتنـــگی رو بـــالا بیـــاری

شبـــ ُ دوســـت دارم ..

چـــون نمیـــذاره تظاهـــر کنــم

و آدمی باشـــم که نیستـــم

ازم نمیپـــرسه چتـــه ؟

دلیـــل گریـــه ها و بی قـــراری هامو نمیخـــواد

پـــر از سکـــوته

پـــر از تــاریکی

یــادم میــده صبـــور باشــم

کنـــار بیـــام

کنـــار بـذارم

شبـــ ُ دوســـت دارم ..

.

.

امضـــا : خـانـوم ى